8 jaar...
Lieve Loran, ieder jaar in deze tijd verwonder ik me weer over wat ik aan het doen ben in deze tijd Ik zet alles wat het meest waardevol is aan herinneringen aan jou weer klaar, met tranen biggelend over mijn wangen lees ik het blauwe boekje van de NICU met daarin verhalen over jouw 52 uur. Ik koop zo'n foeilelijke grafkaars omdat er deze dagen wel altijd een lichtje bij jouw graf moet branden en deze nu eenmaal het langst branden en blijven branden met het kapje erop. Ik bestel jouw taart bij lieve Lotte. Rituelen die al helemaal zo ontstaan zijn sinds 7 jaar, sinds we voor het eerst een geboortedag moeten 'vieren' zonder levend kind. Want we moeten vieren. Als we niet zouden vieren, zou het net zijn alsof je er niet geweest bent. Alsof je niet 34 weken en 2 dagen in mijn buik hebt gezeten en we niet 52 uur tussen hoop en vrees rondom jou in de couveuse hebben gezeten. En ook al is het 8 jaar geleden (of nog maar 8 jaar) het blijft bizar dat we dit zo moeten doen. Dat ons derde kind, zo gewenst en zo naar uit gekeken, gewoon niet goed gezond genoeg was om te blijven leven.
De dood is een raar iets. iedereen weet dat die dag komt. Bijna niemand wil het, op enkelen na. Wij wilden het niet voor jou, niet voor ons. Ook al was je zwaar gehandicapt geweest, altijd alles beter dan dit verdriet en gemis en altijd die vraag; Hoe zou je nu? Hoe zou je er nu uitzien? Wat zou je wel/niet kunnen? Hoe zou je ruiken, bewegen, praten of geluiden maken, wat zou je lekker vinden en wat echt vies? Want jij blijft altijd een kleine baby. Een kleine baby met hele lichtblauwe, scheefstaande oogjes. Stevige knuisten en stevige voetjes. Een mooi rond koppie. Met 1 door ons gehoord huiltje... Met zoemende machines en piepjes om je heen. Want die dingen zijn helaas onlosmakelijk met jou verbonden. Behalve in jouw laatste uur. In onze armen, zachtjes zingend door ons, ademde je jouw laatste ademhaling. Maar hoewel je laatste ademhaling stopte, stopte jouw aanwezigheid niet in ons leven. Aanwezig door afwezigheid...
Hopelijk vier je daar ergens met ballonnen, slingers en taart je geboortedag met ons mee.
Lieve Loran, op een lastig moment hoorde ik het nummer Tonight:
I am gonna love you till the end, I will love you till I die, I will see you in the sky...
Morgen, 20 februari, is het jouw zesde geboortedag... Soms is de rouw en het verdriet zo groot als een kiezel, draag ik het met me mee en is het er, gewoon aanwezig, zoals heel veel andere dingen er ook gewoon zijn. Maar de afgelopen weken is het een mega kei, die ik met me mee draag. De film van...
Vanavond was ik de slingers en ballonnen aan het ophangen. Zoals ik ook voor jouw broer en zussen doe, de dag voor hun verjaardag. Alleen weet ik dat ik nooit jouw blije snoetjes zal zien op 20 februari. In plaats daarvan kijk ik naar jouw foto. De foto die gemaakt is op de NICU van het Isala. De eerste...
De beste manier om verdriet over een kind te beschrijven, terwijl de jaren voorbij gaan, is dat het vergelijkbaar is met het dragen van een steen in je zak.