Lotgenoten

Al moet je soms loslaten

Wees niet bang om door te leven

Dans door de dagen

Lach, vecht, bid, huil val

Beklim de berg. Overwin het dal.

10-09-2017

Lieve Loran,

Mama reed gisterochtend rond 8.30 naar jouw plekje op de begraafplaats. In de stromende regen, ik wilde nog even 'dag' tegen je zeggen voor ik naar Sneek zou rijden. Ik zette een nieuw kaarsje in de lantaarn en toch behoorlijk nat stapte ik in de auto. Om 10 uur was ik in Sneek, waar een enthousiaste Angela mij verwelkomde met drie zoenen. Online hadden we al contact gehad over haar George en jou, dat schept al een band die niet volstaat met alleen een handje. Langzamerhand druppelden er nog zes moeders binnen. Zes moeders die, net als dat ik jou niet ga zien opgroeien, zij ook hun kindjes niet groter zien worden. Voor sommigen vijf jaar geleden, voor een ander 10 maanden geleden. Wat onwennig gingen we zitten bij Angela en praatten over het mooie uitzicht vanuit haar appartement over het Friese landschap. Wat mij betreft was het ijs gebroken toen het lekkers b ij de koffie tevoorschijn kwam, 8 mooie cupcakes met daarop de voorletters van onze 9 prachtige kindjes. De eerste tranen...

Nadat er een groepsfoto gemaakt was, stapten we in de auto naar de mooie boot van Angela. We gingen varen naar het Sneekermeer. In deze relatief kleine ruimte van de boot kwamen de gesprekken los. De verhalen over onze kindjes, hoe ze overleden zijn, het afscheid, hoe het nu verder met ons gaat. En het mooie en bijzondere is, lieve Loran, het ging vanzelf. Waar mama bij anderen 'voorzichtig' is met wat ze zegt, hoe ik het zeg, kon nu alles gezegd worden, want iedereen weet hoe het is. Iedereen weet hoe het is als je kind in je armen sterft, iedereen weet van het laatste afscheid en iedereen weet hoe het daarna is, de leegte, de pijn, het gebroken hart.... Niks uit te leggen, een gemeenschappelijk gevoel, wat erg fijn is. Foto's kwamen te voorschijn en we bewonderden elkaars prachtige kinderen.

Na een lekkere warme maaltijd ging mama aan het knutselen, een mooi bootje met daarop jouw symbolen, een blauwe ballon, sterretjes, papa, mama, Kyron en Cyrill die de ballon na keken. Alles stond op het bootje en om 22.00 uur stapten we op de boot om te varen over een windstil Sneekermeer, onder een prachtige sterrenhemel met een bijna volle maan. Een voor een staken we het kaarsje aan in het bootje en lieten we het varen op het meer. Een heel indrukwekkend, verstild moment waarbij we allemaal in gedachten bij onze kindjes waren. Zo ver ik kon keek ik je bootje na, lieve Loran. Het voelde als weer opnieuw loslaten van jou... En dat moet ik telkens weer, jou weer loslaten....

Na een enigszins onrustige nacht stapten we al weer op tijd in de boot om terug te varen naar Sneek, waar een yoga docente op ons stond te wachten. Mama doet al langer weer aan yoga, het helpt me in het hier en nu te zijn en minder alleen maar in het verleden of de toekomst. Een verleden waarin jij stierf en een toekomst waar jij fysiek niet aanwezig zult zijn. Maar ook komen er emoties vrij en dat mag, dat is goed. Na de yoga zijn we wandelend richting de mooie katholieke kerk in Sneek gegaan, waar we allemaal een kaarsje op gestoken hebben voor onze kindjes en voor ons toekomst wensen. Want dat vond ik zo knap van iedereen, ook al hebben we 1 van de grootste verliezen doorgemaakt die je door kunt maken, allemaal waren we ook weer bezig met de toekomst, ieder op haar eigen manier. We leven door, terwijl het leven van ons kind stil staat. Maar hoewel ik in het begin wel gedacht hebt dat het beter was dat het mijne ook zou stoppen, weet ik nu dat ik nog teveel heb om voor te leven. Twee prachtige kinderen, een lieve man, lieve familie, vrienden en collega's. En ik heb gemerkt door dit weekend dat het verdriet er altijd zal zijn, de pijn en het gemis ook, maar je vindt een manier om er mee door te leven. Ik zeg bewust niet 'erover heen komen' of 'een plekje geven' want aan die uitdrukkingen hebben we allemaal een hekel. Een kind wat overlijdt, is niet de 'circle of life', niet 'een voltooid leven'. En daarom kom je er nooit overheen, krijgt het geen plekje, het wordt misschien ooit hanteerbaar. De kracht van deze prachtige zeven moeders heeft mij ook weer kracht en troost gegeven. Kracht en troost om verder te gaan zonder jou, onze prachtige Loran....

Met de zon op mijn gezicht sluit ik een bijzonder weekend af bij jouw grafje. Een extra kaarsje steek ik aan voor al jouw sterrenvriendjes.... Loran, Roman, George, Nova, Kay, Levi, Jay, Miles en Kenza altijd in ons hart....