Je 5e geboortedag

20-02-2017 ~ 20-02-2022

Lieve Loran,

Vanavond was ik de slingers en ballonnen aan het ophangen. Zoals ik ook voor jouw broer en zussen doe, de dag voor hun verjaardag. Alleen weet ik dat ik nooit jouw blije snoetjes zal zien op 20 februari. In plaats daarvan kijk ik naar jouw foto. De foto die gemaakt is op de NICU van het Isala. De eerste foto die we van het ziekenhuis kregen, die daar op onze kamer stond. Waarop je te zien bent, met ontelbaar veel slangetjes, plakkertjes en dingetjes. Je kleine lijfje was bijna niet meer zichtbaar. In mijn hoofd hoor ik weer de piepjes van de monitoren die om je heen staan. Langzaam rollen er tranen over mijn wangen. Ik lees in het boekje van de NICU, over jouw 52 uur. Ik lees hoe dapper je was, hoe je gestreden hebt om bij ons te mogen blijven. Ik lees per dag de hoop, maar ook, tussen de regels door, de angst, gaat dit wel goed komen? En nee, het kwam niet goed. Je overleed, 52 uur na je geboorte, in onze armen gleed je weg. Weg naar daar waar je nu nog bent. Ik geloof dat je het er goed hebt. Ik weet dat er iemand bij je is die heel veel van je houdt. Die over je hoofdje aait, net zoals dat ik over haar dochter haar hoofd aai. Want dat is de reden dat ik je al heel lang niet heb geschreven. Verdriet op verdriet is ingewikkeld, lastig in mijn hoofd en lijf. Om jouw verlies en gemis heb ik al een leven om heen geweven. Dat verlies is er, is een deel van me en is er altijd. Het staat niet meer op de voorgrond, maar soms is het er ineens, rauw, hard en pijnlijk. Maar dat andere verlies, daar heb ik het nog verschrikkelijk moeilijk mee. Ik mis je, lieve Saskia. 

Lieve Loran,  ik geloof dat het niet de bedoeling was dat je lang bij ons zou blijven. Ik weet dat ik dat tijdens die hele zwangerschap een onbestendig gevoel heb gehad. Ik weet er ook nog maar heel weinig van, van de tijd dat jij in mijn buik zat. Ik was te ziek en te onrustig. Soms denk ik: had ik maar... had ik maar meer woorden gegeven aan dat onrustige gevoel... Meer op mijn intuïtie vertrouwd. Zou het dan anders zijn gegaan? Ik denk het niet, dit is jouw pad geweest en ook het mijne. Ik weet dat jouw overlijden mij dingen geleerd heeft, veel nieuwe inzichten heeft gegeven, ik ben hierdoor milder naar het leven en ook naar sterven gaan kijken. Dank je wel daarvoor. Maar ik had het liever niet mee gemaakt, dat zal ik mijn hele leven blijven zeggen. Ik ben meestal weer gelukkig, ik ben weer blij met jouw lieve papa, je grote broer en zus en je kleine zusje. Morgen gaan we taart eten, een dagje uit en 's avonds pannenkoeken bakken, want dat wil je grote broer graag. We gaan je korte leven vieren, zo goed we kunnen. 

Dag lieve Loran, vier je morgen met ons mee?