Horen

Maar mama, je hoort Loran toch wel?

Hoor maar!

28-09-2017

Lieve Loran,

Vandaag is het weer zo'n dag.. zo'n dag dat ik je zo ontzettend mis en vanaf gisteravond alle beelden van jou, 52 uur jij, door mijn hoofd heen spoken. Gisteravond heb ik met papa nog weer jouw foto's bekeken, jouw filmpjes.... Het is het enige bewijs wat we hebben dat jij er bent geweest. Het enige waarmee we je nog weer op kunnen halen in herinnering. Met Cyrill fietste ik vanochtend, zoals elke donderdagochtend, naar de begraafplaats. Veilloos voelt je grote broer aan dat mama het moeilijk heeft. Samen hebben we je lantaarn droog gemaakt en een nieuwe kaars aangestoken. Toen zei Cyrill: maar mama, je hoort Loran toch wel? Hoor maar! Samen waren we even een minuutje stil.... En dat tovert dan weer een glimlach op mijn gezicht, je sterke grote broer hoort jou, is zich veel meer bewust van jouw aanwezigheid dan ik. Ik wilde dat ik dit ook kon, jou zo voelen en horen als hij dat kan. Want hij zegt: waarom ben je verdrietig, want Loran is er toch wel? Voor hem ben je een vanzelfsprekendheid, een 'zijn' in zijn leven, zonder dat hij je fysiek kan zien of aanraken. En het brengt me troost, dat wat er ook gebeurd, Kyron en Cyrill hebben altijd een klein broertje die vanuit de hemel op hun let, bij hen is. Ze zijn nooit echt alleen.

Maar met de dagen die verstrijken, verstomt ook het gepraat over jou. Mensen vragen niet meer zoveel, zien ons weer onze gewone dingen doen, lachen, mee draaien in de maatschappij, 'gewoon' doen. En als je ons zo ziet en dan misschien denkt: ' ze zijn er al wel een beetje overheen ' of 'ze hebben het (net alsof jij een ding bent) al een beetje een plekje gegeven. Maar niks is minder waar, achter onze deuren is er dagelijks die strijd. Die strijd om het leven weer een beetje gewoon te laten zijn, terwijl er niks meer gewoon is. Je papa is thuis van het werk, oververmoeid, uitgeput. Je broertje ligt iedere nacht wakker van nachtmerries. En wij met hem... En dat zijn allemaal zorgen die je er gratis en voor niks bij krijgt. Naast het immense verdriet en gemis, zijn dat 'dingen' die je ook maar moet 'handelen'. En we doen ons best, echt waar lieve jongen, maar soms is het leven zo zwaar, zo alleen en zo vermoeiend. Troost vindt mama dan in het schrijven aan jou. Dan voel ik je even heel dicht bij me. Maar ook in het contact met lotgenoten, andere mama's die het ook 'redden' zonder hun kanjer, hun kleine helden. Mama's die net als ik ook weer proberen te lachen, weer proberen op te staan, maar ook weer regelmatig vallen. Want in het diepste diep, probeer ik toch weer onze eigen woorden op te halen: Jij, lieve Loran, hebt niet alleen maar verdriet gebracht, je bent niet op deze aarde gekomen om alleen maar verdriet te zaaien. Papa en mama zijn ongelooflijk blij met hun derde kindje, onze lieve Loran... Dag lief mannetje, laat je nog eens weer wat van je horen?